Onderbuikgevoel

In mijn vorige blog vertelde ik dat ik alle vertrouwen heb in mijn lichaam en het kindje in mijn buik tijdens een zwangerschap. En hoewel dit waar was voor mijn tweede zwangerschap (tijdens mijn eerste zwangerschap was het nog nieuw en spannend), voelde ik nu bij de derde toch vanaf het begin een onzekerheid. Iets voelde anders.

Vrij snel na de positieve test kreeg ik het gevoel ‘het zijn er twee!’. Twee kindjes zouden super welkom zijn, maar eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik tegen tweelingzwangerschap en bevalling wel erg op zou zien. Van het idee van een tweeling werd ik dus niet perse enthousiast.

Ik had me ondertussen aangemeld bij een verloskundigenpraktijk en ik had een afspraak voor intake staan. In de bevestigingsmail stond uitgelegd wat ik kon verwachten van de intake en er stond dat er een echo gemaakt zou worden. Tot nu toe heb ik gekozen om alleen de standaard echo's en geen extra echo's te laten maken. Bij mijn oudste heb ik alleen de termijnecho en de 20 weken echo gedaan, bij de tweede alleen een 20 weken echo. Eigenlijk waren we deze keer weer van plan alleen een 20 weken echo te doen. Toch besloot ik in te stemmen met die eerste echo. Ik was te benieuwd of het gevoel juist was. 

Daar lag ik dan, op de onderzoekstafel, buik bloot, grote klodder ijskoude geleidingsgel en best een beetje heel erg zenuwachtig. Is het er éen of zijn het er twee? De kop van het echo apparaat werd op mijn buik gezet en een klein wurmpje van zo’n 3 centimeter, met armpjes en beentjes en een gretig kloppend hartje, was snel gevonden. “Dat ziet er goed uit, zei de verloskundige, dan kijken we nu nog even aan de andere kant van je baarmoeder of er misschien nog een kindje verstopt zit”. Ik voelde de zenuwen door mijn lichaam gieren. Zou het? Zou er nog een kindje zitten?

“Nee, ik zie maar één kindje” was het verlossende antwoord. Een golf van opluchting ging door me heen, maar het gevoel dat er iets anders was, dat er toch iets niet helemaal klopte, bleef. Ik wuifde het op dat moment weg, de echo was goed, waarschijnlijk moest het gewoon even rustig doordringen en wegebben. We gingen weer naar huis, met een mooie foto van ons nieuwe kleine wurmpje. 

Twee dagen later maakten we met zo’n 9 weken zwangerschap wereldkundig dat we een derde kindje verwachten. “Normaal” maken mensen een zwangerschap pas bekend vanaf de “magische” 12 weken grens, het eerder bekend maken getuigt dan van veel vertrouwen in de zwangerschap, zou je misschien denken. Ik werd echter alleen maar onzekerder die week. 

Op een zaterdag, nog geen week na de goede echo, werd ik helemaal gek van onzekerheid en zorgen. Dus ik heb met tranen in mijn ogen en een brok in mijn keel de verloskundige opgebeld. Ik vertel dat ik dit helemaal niet ken van mijn eerdere zwangerschappen, dat ik geen idee heb wat ik met dit gevoel en met mezelf aan moet en dat ik gek wordt van onzekerheid. De verloskundige vraagt gelijk of ik die middag op de praktijk langs wil komen voor een echo, en ondanks dat ik dus helemaal niet graag echo’s heb, grijp ik dat voorstel met beide handen aan. Ze vraagt aan de telefoon nog of dat eigenlijk mijn vraag is; ja, besef ik me.

Een uur later staan we voor de deur van de praktijk. De verloskundige doet open en ik mag gelijk op de tafel gaan liggen. Weer zien we het kleine wurmpje op de echo, druk bewegend en met een kloppend hartje, duidelijk alweer meer een mensje dan vijf dagen eerder. Een enorme geruststelling.

Dan zegt de verloskundige “Je weet dat je een cyste in je eierstok hebt?”, uhm nee, daar was ik niet van op de hoogte. Dat is het! Denk ik gelijk. Daarom voelde het anders. “Oh nou oké, je hebt dus een cyste in je eierstok. Dat komt best vaak voor tijdens het eerste trimester en meestal zijn ze met 16 weken weer weg, het moet wel even in de gaten gehouden worden, maar ook als hij er na 16 weken nog zit doe je er niets aan. Pas na de bevalling weer.”. Eindelijk voel ik echt alle onzekerheid uit mijn lichaam wegvloeien. Het gevoel dat ik al die tijd gehad had klopte, er was iets anders. En in zekere zin was mijn ‘het zijn er twee’ gevoel ook juist. Het zijn alleen geen twee kindjes, maar een kindje en een cyste. De zorgen vloeien ook weg, er is niets ernstigs aan de hand: de baby groeit goed, er zit een cyste, maar dat komt vaker voor en is dus hoogstwaarschijnlijk volledig onschuldig.

De verloskundige stelt me nog verder gerust, het komt blijkbaar vaker voor bij derde zwangerschappen dat vrouwen erg onzeker worden. Want ‘hoe kan het drie keer gewoon goed gaan?’, zegt het gevoel. Ik ben ook de 10 weken voorbij, dus de kans dat het nu nog mis gaat is erg klein. We vertrekken weer naar huis, nu echt met het vertrouwen volledig hersteld.

Je eigen gevoel volgen en er echt naar luisteren als zwangere is erg belangrijk. Waar ik bij mijn tweede dus alle vertrouwen in mijn lichaam had en zelfs nog getwijfeld heb of ik de 20 weken echo wel nodig vond, voelde alleen die echo doen nu niet als de juiste keus. Wij vrouwen hebben best een heel goede intuïtie als het onze zwangerschap aangaat, we zijn het alleen soms vergeten. Zorgverleners zijn het ook wel eens vergeten, wetenschap of apparaten en intuïtie zijn het niet altijd met elkaar eens, maar wat is het fijn als je zorgverlener ook echt naar jouw gevoel luistert, dat ze het niet wegschuiven omdat bijvoorbeeld een echo goed was. Gelukkig begreep de verloskundige gelijk wat ik nodig had toen ik belde, echt gehoord worden is zo belangrijk.

Heb jij ook wel eens van die onderbuikgevoelens gehad tijdens je zwangerschap? Durfde je er ook naar te luisteren? En er met je zorgverlener over in gesprek te gaan? Ik ben heel benieuwd naar jullie ervaring!
Blijf vooral de pagina van Moederraad Geboortehart volgen. Binnenkort ben ik weer terug met een nieuwe zwangerschapsupdate.