Vierdubbel feest

Bijna 20 weken zwanger. Dan is het tijd voor de 20-weken echo, als je daar voor kiest uiteraard. Wij deze keer wel weer. Ik maakte mij totaal geen zorgen om de uitkomst. Na het nieuws van die geruststellings echo had ik weer 100% vertrouwen in mezelf, de baby en mijn intuïtie. 

Ik vind mede daardoor de 20-weken echo voor mezelf niet persee essentieel. Het is fantastisch dat het er is, het kan zekerheid geven, maar ook veel onzekerheid. Bij Logan hebben we dit laatste ervaren. 

De echo was goed, het viel me wel op dat de echoscopiste een bepaalde meting echt 20 keer overnieuw deed, maar ze beaamde steeds dat alles er goed uit zag. Gelukkig.
Een week later kreeg ik een telefoontje; “Wij vinden het buikje erg klein in verhouding, we willen over 2 weken nog een echo doen.”. Ok… Die kwam even uit het niks… Ik ben sowieso geen held aan de telefoon. Ik kan erg slecht nadenken over dingen die mij over de telefoon verteld worden, ze komen gewoon niet binnen om het zo maar te zeggen. Ik weet ook niet meer wat er verder besproken is. Het kwam er op neer dat ik het ging overleggen met mijn eigen verloskundige.
Die bleek zich weinig zorgen te maken hoorden we een week later op consult. De rest van de metingen zat rond het 50^ste percentiel en het buikje op 20 als ik het me goed herinner, maar zij vond dat niet zorgwekkend. Dus na een goed gesprek met de verloskundige maakten wij ons ook geen zorgen, en we besloten niet voor die controle echo te gaan. 

Echter de spanning die we tussen het telefoontje en het gesprek voelden was niet fijn. Alles was goed en opeens toch misschien niet. Als je voor de 20-weken echo gaat ben je er op voorbereid dat je ook slecht nieuws kunt krijgen. Bij iedere medische echo die je laat doen, ben je er op voorbereid dat er iets gezien wordt dat niet helemaal goed is. En een goede echo betekent niet gelijk dat echt álles goed is uiteraard, je kunt met een echo lang niet alles uitsluiten of zien, daar kun je je ook op voorbereiden. Maar eerst horen dat alles op een echo goed is en dan opeens horen dat dat bij diezelfde echo toch niet het geval was, dat is niet iets waar je je normaal gesproken op voorbereid (en ik bereid me graag voor).

Ik gaf nu dus gelijk aan dat we graag direct op de hoogte worden gesteld van alle bevindingen. Daar was deze echoscopiste het helemaal mee eens. Ook zij vond het gelukkig frappant dat de afwijkende meting toen niet gelijk overlegd werd.

De echoscopiste begon bij het hoofdje. Ze kon mooi de twee hersenhelften zien, dan zegt ze; ‘er zit wel een kleine cyste in deze hersenhelft’ en ze wijst een donker vlekje aan. Mijn eerste gedachte was uiteraard ‘uhm oké… dat klinkt niet heel goed ofzo?’. De echoscopiste legt gelijk verder uit; vroeger stuurden we dan gelijk door voor een medische echo, maar nu weten we dat het gewoon een variatie op normaal is. De cyste verdwijnt meestal weer snel. Toen kon ik denken ‘goh “gezellig” ik een cyste, baby een cyste. Dubbel “feest”!’.

De echoscopiste gaat verder met de metingen. Haar enthousiasme als ze weer iets gevonden heeft dat er goed uit ziet is aanstekelijk, het is duidelijk dat ze er van geniet. Voor ons zijn het natuurlijk grotendeels nietszeggende vlekken op een scherm, maar ze legt heel duidelijk uit waar ze naar kijkt en wat waar precies te zien is. Ik vind dat leuk, ik begrijp graag waar ik naar kijk en wat dat zegt.

Alle metingen zijn goed. Dat is fijn om te horen. Maar we zijn nog ergens benieuwd naar: hebben we straks een huis vol mannen of krijgt mama versterking? Ik ga nu heel eerlijk zijn. Wij hoopten best een beetje dat het kindje een meisje is. We hadden bij de eerste al een lichte voorkeur en bij de tweede weer. Die voorkeur was deze keer misschien nog ietsjes sterker. We hebben toen we besloten dat we voor dit kindje gingen, dan ook de volledige trukendoos van internet opengehaald: standjes, tijd rond de ovulatie, dieet, alles. Uiteraard blijft de kans ongeveer 50/50, maar proberen kan geen kwaad.

Voor sommige mensen is dit waarschijnlijk onbegrijpelijk. Een liefst gezond kindje is toch het allerbelangrijkste, jongen of meisje maakt niet uit. Dat is natuurlijk 100% de waarheid, maar het neemt niet weg dat veel mensen een (gezonde) voorkeur hebben. Een gevoel dat er mag zijn en waarvoor je je echt niet hoeft te schamen. Het betekent ook zeker niet dat je minder gaat houden van het kind. Ik houd zielsveel van mijn jongens en zou ze echt niet willen missen.

Goed, belangrijk om gezegd te hebben, maar ik dwaal af. Dus. Prijkt er een worstje tussen de beentjes? Of zien we een broodje hamburger? Voor iedereen die denkt ‘whut…?’, dat blijk je te zien op een echo als het een meisje is, 3 streepjes (de labia en clitoris die er tussen ligt) die samen een beetje op een broodje hamburger lijken. 

“Je sokken aanhouden en het dieet hebben geholpen hoor!”, zegt de echoscopiste grappend “Kijk maar.”. En inderdaad, 3 streepjes, geen piemeltje te bekennen. Na twee jongens verwachten we nu een klein meisje.
Wij gingen heel tevreden weer naar huis. Ons kindje helemaal goedgekeurd en het meisje waar we een beetje op hoopten. Nog een keer dubbel feest!

Hoe heb jij de 20-weken echo ervaren? Geruststellend of kreeg je slechter nieuws? Bleek het nieuws terecht? Dan de andere vraag natuurlijk. Wilde jij het geslacht van je kindje weten voor de geboorte? En had je dan misschien ook een voorkeur? Ik ben echt super benieuwd naar jullie antwoorden!
Blijf ook vooral deze pagina of die van Moederraad geboortehart goed volgen, over een paar weken is er weer een nieuwe blog.