Met 41 weken en 2 dagen heb ik een afspraak bij de verloskundige. Mijn bloeddruk is mooi laag, baby is lekker druk en alles gaat verder goed. Ik heb een paar keer een dag voorweeën gehad, maar echt aanstalten om geboren te worden maakt de kleine meid niet. Ze zit nog lekker op haar plek en heeft geen haast.
Ik heb ook geen haast. Mijn oudste werd met 41 weken en 5 dagen geboren, de tweede met 41 weken en 6 dagen. Angst om over de 42 weken heen te gaan heb ik niet. Mijn plan is thuis te bevallen, ook voorbij de 42 weken. Dit heb ik gedurende de zwangerschap meerdere keren overlegd met de verloskundige en die zijn daar gelukkig ook comfortabel bij. Standaard protocol is dat een zwangere bij 42 weken wordt overgedragen aan het ziekenhuis, waarop over het algemeen een inleiding volgt. Persoonlijk zie ik enkel (meer dan) 42 weken zwanger zijn niet als een reden om naar het ziekenhuis te gaan, helemaal als verder alles goed gaat. Wat mij betreft is het ziekenhuis voor noodgevallen.
Maar nu ben ik ‘nog maar’ 41 weken en 2 dagen zwanger. En in 5 dagen kan er heel wat gebeuren tijdens een zwangerschap. We overleggen tijdens de afspraak wel alvast wat ik wel zou willen als ik
daadwerkelijk de 42 weken haal. Strippen zou voor mij dan een optie zijn, eventueel een overtijdcontrole in het ziekenhuis, mogelijk thuis vliezen breken als er genoeg ontsluiting is, maar een
inleiding ga ik pas over nadenken als de 43 weken in zicht komt.
We besluiten een belafspraak te maken voor de dag dat ik 42 weken zwanger ben, om te kijken hoe ik er dan in sta.
Vijf dagen gaan voorbij, en de baby blijft lekker zitten. 42 weken zwanger. De verloskundige belt en ik geef aan dat ik strippen die dag niet zie zitten. Mijn gevoel zegt nog nee. Ik heb in mijn geboorteplan staan dat ik niet getoucheerd wil worden en dat ik dat zelf doe. Daarvoor is het wel handig als je een beetje weet hoe het voelt vanbinnen. Een soort nulmeting als het ware. Dus gedurende die week en de weken daarvoor probeer ik af en toe mijn baarmoedermond te voelen. Zodoende weet ik dat ik een kleine 2 centimeter ontsluiting heb en dat mijn baarmoedermond nog niet volledig verweekt is. Dat zegt in principe niets trouwens. Ontsluiting is geen lineair proces; het kan opeens heel snel gaan, het kan langzaam gaan en het kan ook weer minder worden.
Maar goed, we spreken af dat ik de volgende dag bel als ik daar behoefte aan heb.
De volgende dag is mijn afkeer van strippen weg en ik wil wel een poging wagen. Dus ik bel op en de verloskundige komt ‘s middags langs. Ik heb dan nog steeds die kleine 2 centimeter ontsluiting en een niet volledig verweekte baarmoedermond. Strippen lukt en we spreken af dat de verloskundige als er niets gebeurd is, twee dagen later, met 42+3 weer langs komt om eventueel nog een keer te strippen en verdere opties te bespreken.
Al snel is duidelijk dat het strippen niets in gang heeft gezet. Geen voor of oefenweeën, helemaal niets. De rest van de dag gaat voorbij zonder ook maar een krampje. Ik weet ondertussen dat ik zelf de bevalling aan het tegenhouden ben. Ik houd nog teveel vast aan mijn vorige ervaringen, ik heb nog angst en kan me nog niet overgeven. ’s Avonds sta ik uren onder de douche, hopend die ervaringen en angst met het water weg te spoelen.
Een goede vriendin helpt me met een visualisatie. Ik visualiseer mezelf als kapitein van een schip. Het schip is te zwaar, het moet lichter worden om door de storm te raken. Ik gooi alle bagage
overboord en kijk het na terwijl het in de golven verdwijnt. Ook laat ik het roer volledig los, en laat de wind mij door de storm voeren. Al snel neemt de storm af, tot deze helemaal verdwijnt en
ik in de verte een eiland zie. De wind voert mij naar het eiland, waar ik eindelijk mijn kleine meisje ontmoet.
De visualisatie en de warme stralen helpen me in ieder geval ontspannen. Als ik onder de douche vandaan kom en in mijn bedje kruip voel ik me helemaal sereen.
De volgende dag breekt aan. 20 juli. Een datum die ik al vanaf het begin in mijn hoofd had, maar waarvan ik niet gedacht had hem te halen. Zou ze vandaag geboren worden? Met 42 weken en 2 dagen?
Het lijkt er niet erg op. Weer gaat de dag langzaam voorbij zonder ook maar iets van aanstalten. Aan het begin van de middag besluit ik dat ik contact op ga nemen met een acupuncturist. Ik weet van veel zwangeren die daar een positieve ervaring mee hebben wat betreft het opwekken van een geboorte, dus ik wil het wel proberen. Ik kan gelijk die avond terecht bij een acupuncturist in de buurt.
Het idee achter acupunctuur is dat je met naalden bepaalde punten in het lichaam stimuleert, die in dit geval dan de baarmoeder weer stimuleren om zo de geboorte op gang te brengen. Het plaatsen
van de naalden is op sommige plekken best oncomfortabel, maar niet pijnlijk.
Na een half uur is ze klaar en we maken alvast een afspraak voor de volgende dag. Soms zijn er namelijk een paar sessies nodig om de baarmoeder genoeg te stimuleren.
De rest van de avond en de nacht gebeurt er weer weinig. Om een uur of 7 wordt ik wakker omdat ik naar de wc moet. En dan verlies ik de slijmprop. Bij mijn oudste kreeg ik vervolgens gelijk weeën, bij de tweede ben ik hem nooit bewust verloren. Wat gaat het deze keer doen? Zal het nu dan toch echt beginnen?
To be continued………
Ik vind het fantastisch dat de verloskundige achter mijn beslissing om te wachten bleef staan. Al dacht ik op een gegeven moment toch een zekere zenuwachtigheid te voelen. Begrijpelijk natuurlijk, er zijn wat risico’s verbonden aan een zwangerschap langer dan 42 weken. Of nouja, die risico’s zijn er de hele zwangerschap, maar na 42 weken wordt de kans op die complicaties weer ietsjes groter. 42 is geen harde grens. Het is niet als een ‘te gebruiken tot’ datum op vlees uit de supermarkt. Persoonlijk vind ik de risico’s van een (medische of ingeleide) bevalling in het ziekenhuis niet opwegen tegen de risico’s van over de 42 weken gaan. Dit kan voor jou weer anders zijn. Weet in ieder geval dat jij bepaalt of je een risico wel of niet wilt nemen. Een zorgverlener mag dit niet voor jou beslissen. Een zorgverlener mag wel besluiten jou niet te willen begeleiden als je een risico neemt, maar de zorgplicht zegt dan dat ze verplicht zijn een zorgverlener voor je te zoeken die dat wel wil.
Was jij hier van op de hoogte? Of is dit compleet nieuwe informatie voor je? Ik ben wel benieuwd eigenlijk. Vertel het in een reactie!
Oh en stay tuned voor mijn bevallingsverhaal!!!
Reactie schrijven